Χρίστος Λάσκαρης
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Χάβαρι Ηλείας το 1931 και από μικρή
ηλικία είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα. Σπούδασε και αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία
της Τρίπολης χωρίς ποτέ να ασκήσει το
επάγγελμα του δασκάλου. Εργάστηκε όλα τα χρόνια στον Ασφαλιστικό Οργανισμό
Αστικών Λεωφορείων του Δήμου Πατρών. Το 2007 βραβεύτηκε με το
διεθνές Βραβείο ποίησης Καβάφη από το Ινστιτούτο
Μελετών Ανατολικής παράδοσης Μοχάμεντ Άλι του Καΐρου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά,
πολωνικά, ισπανικά και πορτογαλικά.Πέθανε την Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008 στην Πάτρα σε
ηλικία 77 ετών.
Βιβλία του
- Ποιήματα 1965-1978 (1978), έκδ. Μεταξάς-Μητρόπουλος
- Ο Ευτυχισμένος Καιρός Επέρασε, ιδιωτ. έκδ. (1979)
- Να εμποδίζεις τις σκιές (1982), Διαγώνιος
- Να τελειώνουμε (1986), Διαγώνιος
- Σύντομο βιογραφικό (1991), Διαγώνιος
- Ποιήματα 1965-1991(1995), Μπιλιέτο
- Τέλος προγράμματος (1997), Μπιλιέτο
- Δωμάτιο για έναν (2001), Γαβριηλίδης
- Απόγευμα προς βράδυ, Γαβριηλίδης
ΑΝΑΠΟΛΟΥΝ Τ'ΑΓΑΛΜΑΤΑ
Αναπολούν τ' αγάλματα
αλλιώς θά 'χαν πεθάνει
κι όταν η νύχτα έρχεται
και το φεγγάρι τα πολιορκεί,
ραγίζουνε
αφήνοντας
ένα βαθύ λυγμό
μες στο σκοτάδι.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Το ακατόρθωτο επιχειρεί η ψυχή
σ'αυτή τη ζωή
της πολυκατοικίας.
Τη μέρα
αντιστέκεται στο ασανσέρ
το βράδυ στις τηλεοράσεις.
Και τα μεσάνυχτα
-που εξαντλείται ο θάνατος-
πληγώνει τα φτερά της στο φωταγωγό
για λίγο παιδικό φεγγάρι.
(από τη συλλογή "Ο Ευτυχισμένος Καιρός Επέρασε", 1979)
Ο ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΣ
Με χέρι ακουμπισμένο στο κιγκλίδωμα
κοιτούσε τη νεκρή αυλή,
το ρημαγμένο από την απουσία σπίτι.
"Δεν είναι κανείς εδώ",
φώναξε κι ένα φεγγάρι κείνη τη στιγμή
ανέβηκε απ'το βάθος του βουνού
σαν πεθαμένο.
Ήτανε τέλος του φθινόπωρου
και ο καιρός ψυχρός·
κανείς δεν απαντούσε.
"Δεν είναι κανείς εδώ",
φώναξε πάλι και ο άνεμος
παίρνοντας τη φωνή
επήγε και την έριξε στου πηγαδιού
το νυχτωμένο στόμα μέσα.
ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ
Σαν τάφος βαριοστολισμένος το περίπτερο
με τις εφημερίδες
τα φτηνά περιοδικά του έρωτα
και μέσα ο νεκρός,
όλος μελαγχολία
να υπομένει.
ΚΡΑΥΓΗ
Άνοιξη
κι αλλάζει φόρεμα
πνίγοντας
του κορμιού της την κραυγή
μες στα λουλούδια.
(από τη συλλογή "Να Εμποδίζεις τις Σκιές", 1982)
ΕΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
Φιλιά εχτές·
και σήμερα
το βασανιστικό άρωμά της.
ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ
Γράφουμε ποιήματα σημαίνει
εμποδίζουμε το θάνατο,
δεν τον αφήνουμε να εκδηλωθεί.
Με λέξεις τον τυλίγουμε,
με όμορφα επίθετα.
(από τη συλλογή "Να Τελειώνουμε!", 1986)
Η ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Το γελαστό φεγγάρι που κρυφόπαιζε
με τη μικρή τριανταφυλλιά
σκάλωσε μες στ'αγκάθια της.
ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ
Στα όνειρά μου
κανείς δε μ'επισκέπτεται.
Μέσα στους άδειους δρόμους
απ'το φεγγάρι ξεπλυμένους,
βγαίνει και τριγυρίζει ένα σκυλί
πετσί και κόκκαλο.
(από τη συλλογή "Σύντομο Βιογραφικό", 1991)
ΓΙ'ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΚΑΒΟΥΝ ΒΑΘΙΑ
Τον κέρδισε η σιωπή.
Είχε πολύ
μέσα στην ποίηση βαδίσει.
ΕΠΑΡΧΙΑ
Πόσος θάνατος κυκλοφορεί στους δρόμους,
πόσος καλοντυμένος θάνατος:
άντρες μες στ'ακριβά κοστούμια τους
γυναίκες μέσα στα πλούσια παλτά τους.
Δείχνουνε ζωντανοί
και θα μπορούσες να τους πεις ευτυχισμένους
καθώς με δώρα επισκέψεις ανταλλάσσουνε.
Μα το βράδυ
που επιστρέφουνε στα σπίτια τους
κι αρχίζουν να ξεντύνονται αργά,
μέσα απ'τον καθρέφτη
ένας πεθαμένος τους κοιτάζει.
(από τη συλλογή "Δωμάτιο Για Έναν", 2001)
ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ
Γράφουμε ποιήματα σημαίνει
εμποδίζουμε το θάνατο,
δεν τον αφήνουμε να εκδηλωθεί.
Με λέξεις τον τυλίγουμε,
με όμορφα επίθετα.
(από τη συλλογή "Να Τελειώνουμε!", 1986)
Η ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Το γελαστό φεγγάρι που κρυφόπαιζε
με τη μικρή τριανταφυλλιά
σκάλωσε μες στ'αγκάθια της.
ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ
Στα όνειρά μου
κανείς δε μ'επισκέπτεται.
Μέσα στους άδειους δρόμους
απ'το φεγγάρι ξεπλυμένους,
βγαίνει και τριγυρίζει ένα σκυλί
πετσί και κόκκαλο.
(από τη συλλογή "Σύντομο Βιογραφικό", 1991)
ΓΙ'ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΚΑΒΟΥΝ ΒΑΘΙΑ
Τον κέρδισε η σιωπή.
Είχε πολύ
μέσα στην ποίηση βαδίσει.
ΕΠΑΡΧΙΑ
Πόσος θάνατος κυκλοφορεί στους δρόμους,
πόσος καλοντυμένος θάνατος:
άντρες μες στ'ακριβά κοστούμια τους
γυναίκες μέσα στα πλούσια παλτά τους.
Δείχνουνε ζωντανοί
και θα μπορούσες να τους πεις ευτυχισμένους
καθώς με δώρα επισκέψεις ανταλλάσσουνε.
Μα το βράδυ
που επιστρέφουνε στα σπίτια τους
κι αρχίζουν να ξεντύνονται αργά,
μέσα απ'τον καθρέφτη
ένας πεθαμένος τους κοιτάζει.
(από τη συλλογή "Δωμάτιο Για Έναν", 2001)