Νόνη Σταματέλου, λεπταίσθητη έμπνευση
Λαφυραγωγώ ποιήματα και πεζά με τα οποία αισθάνομαι οικειότητα.
Έτσι αισθάνθηκα εξ αρχής με την ποίηση της Νόνης Σταματέλου και την μοιράζομαι μαζί σας. Αντίδοση μικρή στην, όχι τυχαία, αντάμωσή μας.
Η Νόνη Σταματέλου γεννήθηκε το Μάιο του 1960 στο χωριό Τσουκαλάδες Λευκάδας. Σπούδασε θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και υπηρέτησε ως καθηγήτρια θεολόγος στο 7ο Γεν. Λύκειο Ιωαννίνων. Κείμενά της, πεζά και ποιήματα δημοσιεύονται κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχει βραβευτεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Παιχνίδι αιχμηρό", εκδόσεις Gutenberg 2008, "Σε πύρινη τροχιά", εκδόσεις Τυπωθήτω-Λάλον ύδωρ 2012, "Έλλειψη χώρου", εκδόσεις Μελάνι 2015 και "Λόγω βροχής", εκδόσεις Οδός Πανός, 2017.
***
ΑΙΡΕΤΙΚΟ Οι λέξεις που ποτέ δεν είπες
γίνανε φίδια να σε πνίξουν.
Κι είχες μια ευκαιρία να γλιτώσεις, μόνο.
Την ποίηση.
Τα σ’ αγαπώ που δεν τόλμησες
στοιχειώσανε μέσα σου.
Που δεν βρήκες το θάρρος
να κοιτάξει στους αγίους κατάματα.
Να τους πεις πόσο αμάρτησες
στο δρόμο προς την αγιότητα.
Για τις εκ των υστέρων θρηνωδίες
Δεν δίνει μια δεκάρα ο Θεός…
Νόνη Σταματέλου, Έλλειψη χώρου, 2015, Μελάνι.
***
Κάθε φορά που μου λες για την αιωνιότητα
Το βλέμμα μου στοιχειώνει στο παράθυρο
Καθώς πλησιάζει στο σπίτι μας το ίδιο πάντα τραίνο
με τα χλωμά φώτα.
Έχει η στιγμή κάτι από νύχτα Χριστουγέννων
Κάτι από νοσταλγία αγαπημένων που έφυγαν.
Κλείσε το τζάμι, φέρνει ο αέρας χιόνι απ’ το βουνό.
Ανοίγουν μόνα τους τα βιβλία μας στα ράφια
Και γεμίζει λύπη το σπίτι
Ξέρω, έχουν πολλή λύπη τα βιβλία
Δεν γράφονται χωρίς λύπη τα βιβλία.
Κι εκείνα τα παραμύθια
που μας έκαναν να γελάμε
αφήνουν τώρα να αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια μας
η βεβαιότητα της διάψευσης.
Κι η αναπότρεπτη φυγή προς τα’ άστρα.
ΖΑΛΙΝΑ
Έβρεχε όλη νύχτα στη Μονμάρτη.
Το κορίτσι που ετοιμάζει τα πρωινά
γελάει συγκρατημένα.
Η μαντήλα την ωριμάζει
αν και δεν είναι ούτε τριάντα.
Στην Τσετσενία ήταν όμορφη η βροχή.
Εργάζεσαι πολύ, της είπαμε σε σπασμένα Γαλλικά
αφού μετά τα πρωινά
τη βρήκαμε να καθαρίζει τα δωμάτια.
Ναι. Ήμουν δασκάλα μαθηματικών.
Μιλάει λίγο
Και τα μάτια της προδίδουν
μια επανάσταση που έμεινε στη μέση.
Μεθυσμένοι τουρίστες στο πεζοδρόμιο,
σκλάβοι μιας ελευθερίας δεδομένης.
Βραδιάζει στη
Μονμάρτη
Στην Τσετσενία πάντα ήταν σαν μέρα
Λάμπει ακόμα στο μυαλό
Όπως λάμπουν
Όλες οι πατρίδες που αφήνεις.
«Συνάδελφοι», ψελλίσαμε
προφέροντας αδέξια τη λέξη
κι όχι γιατί μας έφταιγε η γλώσσα
μα η εκ του ασφαλούς συμπαράσταση
στους εξόριστους αδελφούς μας όπου γης
Νόνη Σταματέλλου, Λόγω βροχής, Οδός Πανός, 2017.
***
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Βαριέμαι αφόρητα τις γυναίκες κούκλες
με το άψογο μαλλί
και τη βλεφαρίδα κάγκελο,
με τα ψηλοτάκουνα στις λαϊκές
και τις τακτικές επισκέψεις στις νυχούδες.
Ώρες χαμένες σε μια ζωή τόσο σύντομη
Βλέμματα άδεια κάτω απ΄ τον απέραντο ουρανό.
Καμιά φορά τις συμπαθώ
έτσι εγκλωβισμένες
στον μάταιο ναρκισσισμό τους
ή στη θανατηφόρα πλήξη τους ,
που τις καταλαβαίνεις από μακριά
απ΄τον τρόπο που στέκονται, που φλερτάρουν,
που μιλούν για τα παιδιά τους,
για τις επιτυχίες τους.
Αγαπώ τις γυναίκες με τα τσεμπέρια,
τις θλιμμένες
τις Μουσουλμάνες
τις καρκινοπαθείς
που παλεύουν για να ζήσουν
σ’ έναν κόσμο σκληρό.
Αγαπώ τις γυναίκες
με τα περιττά κιλά
που τις κοιτούν απαξιωτικά στην παραλία.
Αγαπώ τις γυναίκες κάθε ηλικίας
που περνούν λίγες καλοκαιρινές μέρες
κάτω απ΄ τη σκιά ενός πλάτανου,
σ΄ ένα καφενείο των Κυθήρων, της Θύμαινας ,
της Βωβούσας, της Δωδώνης…
με βιβλία και σημειώσεις.
Αγαπώ τις γυναίκες
που προτιμούν τη ζωή απ΄ την επιβίωση
ακόμα κι αν χάσουν το καλό τους όνομα,
που μαγειρεύουν για τους πρόσφυγες,
τις γυναίκες που ομορφαίνουν ανεπιτήδευτα
τον επιμελώς ατημέλητο κόσμο του Θεού.
Αγαπώ τους άντρες
Εκείνους, τους ελάχιστους
που τις προσκυνούν όπως τα εικονίσματα…
Εδώ η Νόνη στην βάση βιβλιοnet
Εδώ τo Blog της με παλαιότερα κείμενα
ΥΓ... Ο Μικρός Πρίγκηπας της εικόνας είναι ένα από τα υπέροχα ζωγραφισμένα στο χέρι βότσαλα της Νόνης, έχω κι εγώ ένα τέτοιο, φυλακτό φιλίας και εκτίμησης. Ευχαριστώ.