Λάφυρα...

Πρόκειται για δύο ποιήματα που εκφράζουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τις δραματικές εμπειρίες της Κατοχής. Προέρχονται και τα δύο από ποιητές της γενιάς που μεγάλωσε μέσα στον Πόλεμο, ποιητές που εντάσσονται, κατά την γραμματολογία, στην Πρώτη Μεταπολεμική Γενιά. Το πρώτο είναι του Μίλτου Σαχτούρη και είναι ένα από τα γνωστότερα ποιήματά του.  Ο Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005) , ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες ποιητές, ήταν δισέγγονος του ήρωα του '21 Γεωργίου Σαχτούρη. Σπούδασε νομικά, αλλά εγκατέλειψε τη σχολή του στο τέταρτο έτος κι αφοσιώθηκε αποκλειστικά στην ποίηση, μέχρι το τέλος της ζωής του. Ανήκει στην ομάδα των πρώτων Ελλήνων υπερρεαλιστών ποιητών. Εξέδωσε 15 ποιητικά βιβλία.  Η ΑΠΟΚΡΙΑ Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή                                                 η αποκριά το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους όπου δεν ανάπνεε κανείς πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς

Ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος γεννήθηκε το 1951 στη Μεσσήνη. Σπούδασε οικονομικά και στατιστική στην ΑΣΟΕΕ. Κατατάσσεται στους ποιητές της λεγόμενης "Γενιάς του '70". Το 1996 τιμήθηκε με το Βραβείο Καβάφη και το 1999 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του "Μη Σκεπάζεις το Ποτάμι", η οποία ήταν επίσης υποψήφια για το Ευρωπαϊκό Αριστείο του 2000. Το 2011 τιμάται για δεύτερη φορά με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για τη συλλογή του "Κρυφός Κυνηγός", ενώ, ένα μήνα μετά, του απονέμεται το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη) για το σύνολο του έργου του. Παράλληλα με την ποίηση γράφει λογοτεχνικές κριτικές και άλλα κείμενα σε περιοδικά και εφημερίδες. Ποιητικά έργα Έβδομη Συμφωνία, Αθήνα 1968 Οκτώ συν ένα εύκολα κομμάτια και η κλεφτουριά του κάτω κόσμου, Αθήνα 1973, εκδόσεις Κούρος Η θλίψις του προαστίου, Αθήνα 1976, εκδόσεις Κέδρος Οι πυροτεχνουργοί, Αθήνα 1979, εκδόσεις Εγνατία/Τραμ Η ιστορί

από το diastixo.gr  Οι σκέψεις μου για την ποιητική συλλογή του Δ. Π. Παπαδίτσα με αφορμή τα 30 χρόνια από τον θάνατό του στις 22/4/87. Γνωστός είναι ο μύθος του πανέμορφου νεαρού βοσκού ή κυνηγού, που τον ερωτεύθηκε η Σελήνη και τον επισκεπτόταν κάθε νύχτα στο σπήλαιο του Λάτμου στην Μικρά Ασία. Για να τον βρίσκει και να τον φιλεί στην σπηλιά, του χάρισε τον αιώνιο ύπνο. Μετά ο Ύπνος, που επίσης τον αγάπησε, του έδωσε την δυνατότητα να κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά, ενώ κατά τα σχόλια στον Απολλώνιο τον Ρόδιο πήρε το δώρο από τον Δία, ώστε να ορίζει τον θάνατό του. Όμως τι σχέση μπορεί να έχει ο Ενδυμίων με την ποιητική σύνθεση του ποιητή, όπου κανένα στοιχείο του μύθου δεν αναφέρεται; Ξεπερνώντας τα εξωτερικά γνωρίσματα, ο ποιητής κρατά μόνον την ουσία: την δυνατότητα του ύπνου με τα μάτια ανοιχτά. Η ποιητική σύνθεση βρίθει σπανίων και πρωτοτύπων εικόνων που εκτυλίσσονται στα μάτια μας με έναν χειμαρρώδη λόγο. Έναν λόγο που πολλάκις προσκρούει σε τείχος σκληρό, θα λέγαμε ακ