Λάφυρα...

                                                          ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ Γεννήθηκε στην Τήνο το 1944. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Συγκριτική Λογοτεχνία στο San Francisco State University. Στην Αμερική και τον Καναδά, όπου έζησε από το 1971 έως το 1989 και από το 1997 έως το 2004, εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες, περιοδικά και στο ραδιόφωνο και ως Σύμβουλος Τύπου στην πρεσβεία της Ελλάδας στην Οτάβα και στα Προξενεία της Ελλάδος του Σαν Φρανσίσκο, της Νέας Υόρκης και της Βοστόνης. Από το 1976 διευθύνει τον εκδοτικό οίκο Wire Press. Έχει δώσει διαλέξεις και έχει οργανώσει και λάβει μέρος σε ημερίδες, συνέδρια και συμπόσια για την ελληνική λογοτεχνία και τον πολιτισμό στην Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική. Οργανώνει εκδηλώσεις για τα ελληνικά γράμματα από το 1971 στη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο, το Τορόντο, το Μοντρεάλ, το Βανκούβερ, τη Μινεάπολη, το Λος Άνζτελες, το Μπόκα Ρατόν. Από το 1979 έως το 2009 συνεργάζονταν τακτικά με το Βήμα της Κυριακής με κριτ

Ο Αντώνης Φωστιέρης  συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σημαντικότερους ποιητές της Γενιάς του '70. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Μαίου 1953 και κατάγεται από την Α μοργό .  Αποφοίτησε με άριστα από το Λύκειο και πέτυχε πρώτος στις εισαγωγικές  εξετάσεις της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών , όπου φοιτά με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.  Το 1976 παίρνει το πτυχίο  του με άριστα και συνεχίζει μ ε μεταπτυχιακές  σπουδές Ιστορίας Δικαίου στο Παρίσι  με υποτροφία του  γ αλλικού κράτους  (1976-1980).  Δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα σε ηλικία δώδεκα ετών, ενώ ως μαθητής Γυμνασίου και Λυκείου συνεργάστηκε με τη  Διάπλαση των Παίδων και τη Νέα Εστία. Σε ηλικία δεκαέξι ετών εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή  Στροφές και Μεταλλάξεις  (που αργότερα απέσυρε) και δεκαοκτώ ετών  Το Μεγάλο Ταξίδι . Ακολούθησαν άλλα εννέα ποιητικά του βιβλία. Έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν δεκαοκτώ μεταφράσεις βιβλίων του σε ευρωπαϊκές γλώσσες. Η ποίησή του έχει τιμηθεί με πολλά λογοτεχνι

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ . Τι γίναν οι παρέες εκείνες Πού πήγαν τα τρελά τραγούδια που ξεχύνονταν στους δρόμους αδελφωμένα και γκρέμιζαν τα σιδερένια κάστρα και σπάζανε τις αλυσίδες μιας πατρίδας μασκαράς φτιασιδωμένης με μπογιές και μπιχλιμπίδια από το Γιουσουρούμ Τι γίναν οι παρέες εκείνες Τι γίναν οι ποιητές που ψέλνανε το ξόδι όσων δεν αντέξανε την υγρασία του πόνου Κάτω στους δρόμους οι σύντροφοι μεθάνε όλοι μαζί για να ξορκίσουν την παλιά-τους φωνή την αδέξια πορεία-τους τα φλογισμένα τραγούδια σαν νάρχονταν απ τους Δελφούς χρησμοί Δέκα μέτρα μπροστά-μου σωριάσανε τον Πέτρουλα στο πεζοδρόμιο Δε λογαριάζανε μέρες που πέρασαν μα αυτές που θάρθουν μακριά απ τις προδοσίες των λέξεων και τα λόγια-τους αγκάθια φονικά σαν το αθάνατο Αθάνατο Δακρύζουνε τα κάγκελα ραγίζουνε τα μάτια-μας κ οι ματωμένοι ν ακούγονται σαν τα πονεμένα σέρβικα τραγούδια Ήταν κι εκείνος ο ψηλός λεβέντης που τραγούδαγε δυνατά * για ν ακούσουν πίσω από τον τοίχο πως άντεξε κι απόψε ν ακούσουνε τα σκοτεινά τα μάτια οι σιδ

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ Έρχεσαι απ'τα προχτές στα όνειρά μου: πάνω σ'ένα κρεβάτι ν'αγωνίζεσαι. Απόψε όμως, καθόσουν έξω στην αυλή και μπάλωνες. Κοιτούσα τα πληγιασμένα μπράτσα σου. Είναι απ'τους ορούς, μου λες, με βασανίσανε.           (Χρίστος Λάσκαρης, από τη συλλογή ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ!, Διαγώνιος 1986) ΟΤΑΝ Η ΛΑΜΨΗ ΜΙΑΣ ΠΑΛΙΑΣ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑΣ                                        στη μητέρα μου που έφυγε Τι απαλά θροίζουν τα μαλλιά σου όταν φυσά ο αγέρας μες στη μνήμη μου. Τι ζωντανή που φαίνεσαι πάνω στα χόρτα όταν η λάμψη μιας παλιάς χειρονομίας στα μαλλιά μου, σε φωτίζει. Τι απαλά που λάμπεις στο μυαλό μου και σηματοδοτείς μ'ένα δικό σου φως όλες τις πλεύσεις.           (Μανόλης Πρατικάκης, από τη συλλογή ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ, 1980) ΜΗΤΕΡΑ ΔΩΡΗΤΗ ΣΩΜΑΤΟΣ Αναστημένα σε ξένο πρόσωπο τα μάτια σου έκπληκτα γύρω τους κοιτάζουν δίχως μνήμες κι εμένα αδιάφορα με προσπερνάνε σα να μη μ'αγάπησαν ποτέ. Άρρυθμοι οι κτύποι της καρδιάς σου στο

Τέσσερα Ποιήματα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου (1931-1996) ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα να θυμάσαι, κάνει κρύο σ'αυτό τον παράξενο κόσμο δεν έχω τίποτε άλλο, μόνο δάκρυα που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου ΑΘΗΝΑ Πολιτεία γυμνή, πρωινό με τις άδειες καρέκλες δεν είναι δω τόπος να μείνουμε εδώ δεν έχει δρόμους δεν έχει μάτια μέσα σ'ερειπωμένα παράθυρα μια μυρωδιά γκαζιού και κίτρινης λαδομπογιάς                  (Από τη συλλογή ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, 1954) ΚΑΜΙΑ ΑΦΙΣΑ Ή ΤΟΙΧΟΣ Καμιά αφίσα ή τοίχος δε θα μαρτυρεί το ελαφρό σου πέρασμα στη φλέβα Πέφτεις σα σιγανή βροχή ανύποπτη ανάμεσα στα ξεραμένα φύλλα Καμιά σκαπάνη μουσικού δε θα σε βρει τόσο βαθιά στο αίμα Η ΒΕΡΑΝΤΑ Αυτή η βεράντα που περάσαμε ένα βράδυ κατάμονοι μες στην ερημωμένη πόλη αυτή η βεράντα μες στο καλοκαίρι είναι η μόνη ανάμνηση που απόμεινε τώρα που ο άνεμος σηκώνεται και φέρνει σκόνη                   (Από τη συλλογή ΠΟ

Ένα ποίημα του Αντώνη Δωριάδη Ο Αντ. Δωριάδης είναι κυρίως θεατρικός συγγραφέας. Δυστυχώς, τα ελάχιστα στοιχεία που μπορεί ν'ανακαλύψει κανείς σχετικά με το (πολύ περιορισμένο πάντως σε όγκο) ποιητικό έργο του δεν μου επέτρεψαν ούτε καν να εντοπίσω την πηγή του υπέροχου αυτού ποιήματος, το οποίο χρόνια τώρα το έχω καταγράψει ανάμεσα στα αγαπημένα μου. Το είχα συναντήσει κάποτε σε μια ποιητική ανθολογία.  ΤΟ ΧΙΟΝΙ Έξω απ'το παράθυρο το χιόνι που πέφτει αργά, επίμονα, αναπόφευκτα, μαλακά. Μέσα απ'το παράθυρο η αχνή μορφή μιας γυναίκας καθώς λικνίζει νανουρίζοντας ένα βρέφος. Το χιόνι και το τραγούδι της, ένα τοπίο- το ίδιο τοπίο. Ύστερα, πέρασε ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο χαράζοντας δυο ευθείες σκούρες γραμμές πάνω απ'το ολόλευκο τραγούδι της γυναίκας. Ματθαίος Μουντές (1935-2000) Ο ποιητής Ματθαίος Μουντές καταγόταν από τη Χίο. Σπούδασε Θεολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών κι εργάστηκε ως καθηγητής στην ιδιωτική εκπαίδευση. Επί χρόνια παρουσίαζε ραδιο