Τρία Ποιήματα
Ένα ποίημα του Αντώνη Δωριάδη
ΤΟ ΧΙΟΝΙ
Έξω απ'το παράθυρο το χιόνι που πέφτει
αργά, επίμονα, αναπόφευκτα, μαλακά.
Μέσα απ'το παράθυρο η αχνή μορφή μιας γυναίκας
καθώς λικνίζει νανουρίζοντας ένα βρέφος.
Το χιόνι και το τραγούδι της, ένα τοπίο-
το ίδιο τοπίο.
Ύστερα, πέρασε ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο
χαράζοντας δυο ευθείες σκούρες γραμμές
πάνω απ'το ολόλευκο τραγούδι της γυναίκας.
Ματθαίος Μουντές (1935-2000)
Ο ποιητής Ματθαίος Μουντές καταγόταν από τη Χίο. Σπούδασε Θεολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών κι εργάστηκε ως καθηγητής στην ιδιωτική εκπαίδευση. Επί χρόνια παρουσίαζε ραδιοφωνικές εκπομπές πολιτιστικού περιεχομένου. Υπήρξε επίσης μέλος της επιτροπής απονομής κρατικών λογοτεχνικών βραβείων (1984-1986). Το ποίημα που ακολουθεί, προέρχεται από το ποιητικό του βιβλίο ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ (Καστανιώτης 1992).
ΑΣΜΑ ΠΑΙΔΙΚΟ
Εμπιστευτείτε το άσμα
που αναμέλπεται μέσα σ'ένα παιδικό δωμάτιο
κράμα από νανούρισμα και κλάμα.
Εξορκίζει το σκότος
τους αιώνες της πίκρας
σαρώνει σαν μελτεμάκι
τους βαριούς ήχους των βασανισμένων.
Είναι στην αρχή πορφυρό
ύστερα κίτρινο, ύστερα λευκό
κι ύστερα γίνεται θαλασσάκι
και μας προσκαλεί
κι απλώνεται στους δρόμους των περάτων
στους πέντε ανέμους των θλιβομένων.
Κυλάει διαπεραστικό στα πνεύματα
και στα κορμιά
σαλεύει μέσα στη νύχτα
γίνεται φτερούγισμα συννεφιάς
και λαμπερό νερό και αστράφτει μέσα στο χειμώνα
φορτωμένο πορτοκάλια και πουλιά
χιλιάδες μάτια δακρυσμένα
κι ονόματα ποιητών
που ακόμα δεν τό' χουν καταγράψει.
Τάσος Λειβαδίτης
Πώς θα μπορούσε ν'αποδώσει κανείς καλύτερα το πέρασμα του χρόνου από το μικρό αυτό ποίημα του Τ. Λειβαδίτη...
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠ' ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ
Συνέβη, χωρίς ποτέ να καταλάβω πώς-η μητέρα είχε πονοκέφαλο,
θυμάμαι, και μ'έστειλαν στο φαρμακείο
στο γυρισμό, είναι η αλήθεια, χάζεψα λίγο, κορόιδεψα έναν γέρο,
τρόμαξα με μια πέτρα δυο πουλιά
κι ώσπου να στρίψω πάλι το δρόμο
ούτε σπίτι, ούτε νεότητα πια.
(Από τη συλλογή ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ, Κέδρος 1977)
Ο Αντ. Δωριάδης είναι κυρίως θεατρικός συγγραφέας. Δυστυχώς, τα ελάχιστα στοιχεία που μπορεί ν'ανακαλύψει κανείς σχετικά με το (πολύ περιορισμένο πάντως σε όγκο) ποιητικό έργο του δεν μου επέτρεψαν ούτε καν να εντοπίσω την πηγή του υπέροχου αυτού ποιήματος, το οποίο χρόνια τώρα το έχω καταγράψει ανάμεσα στα αγαπημένα μου. Το είχα συναντήσει κάποτε σε μια ποιητική ανθολογία.
ΤΟ ΧΙΟΝΙ
Έξω απ'το παράθυρο το χιόνι που πέφτει
αργά, επίμονα, αναπόφευκτα, μαλακά.
Μέσα απ'το παράθυρο η αχνή μορφή μιας γυναίκας
καθώς λικνίζει νανουρίζοντας ένα βρέφος.
Το χιόνι και το τραγούδι της, ένα τοπίο-
το ίδιο τοπίο.
Ύστερα, πέρασε ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο
χαράζοντας δυο ευθείες σκούρες γραμμές
πάνω απ'το ολόλευκο τραγούδι της γυναίκας.
Ματθαίος Μουντές (1935-2000)
Ο ποιητής Ματθαίος Μουντές καταγόταν από τη Χίο. Σπούδασε Θεολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών κι εργάστηκε ως καθηγητής στην ιδιωτική εκπαίδευση. Επί χρόνια παρουσίαζε ραδιοφωνικές εκπομπές πολιτιστικού περιεχομένου. Υπήρξε επίσης μέλος της επιτροπής απονομής κρατικών λογοτεχνικών βραβείων (1984-1986). Το ποίημα που ακολουθεί, προέρχεται από το ποιητικό του βιβλίο ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ (Καστανιώτης 1992).ΑΣΜΑ ΠΑΙΔΙΚΟ
Εμπιστευτείτε το άσμα
που αναμέλπεται μέσα σ'ένα παιδικό δωμάτιο
κράμα από νανούρισμα και κλάμα.Εξορκίζει το σκότος
τους αιώνες της πίκρας
σαρώνει σαν μελτεμάκι
τους βαριούς ήχους των βασανισμένων.
Είναι στην αρχή πορφυρό
ύστερα κίτρινο, ύστερα λευκό
κι ύστερα γίνεται θαλασσάκι
και μας προσκαλεί
κι απλώνεται στους δρόμους των περάτων
στους πέντε ανέμους των θλιβομένων.
Κυλάει διαπεραστικό στα πνεύματα
και στα κορμιά
σαλεύει μέσα στη νύχτα
γίνεται φτερούγισμα συννεφιάς
και λαμπερό νερό και αστράφτει μέσα στο χειμώνα
φορτωμένο πορτοκάλια και πουλιά
χιλιάδες μάτια δακρυσμένα
κι ονόματα ποιητών
που ακόμα δεν τό' χουν καταγράψει.
Τάσος Λειβαδίτης
Πώς θα μπορούσε ν'αποδώσει κανείς καλύτερα το πέρασμα του χρόνου από το μικρό αυτό ποίημα του Τ. Λειβαδίτη...
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠ' ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ
Συνέβη, χωρίς ποτέ να καταλάβω πώς-η μητέρα είχε πονοκέφαλο,
θυμάμαι, και μ'έστειλαν στο φαρμακείο
στο γυρισμό, είναι η αλήθεια, χάζεψα λίγο, κορόιδεψα έναν γέρο,
τρόμαξα με μια πέτρα δυο πουλιά
κι ώσπου να στρίψω πάλι το δρόμο
ούτε σπίτι, ούτε νεότητα πια.
(Από τη συλλογή ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ, Κέδρος 1977)