Δύο Ποιήματα του Γιώργου Μαρκόπουλου

Από -


Ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος γεννήθηκε το 1951 στη Μεσσήνη. Σπούδασε οικονομικά και στατιστική στην ΑΣΟΕΕ. Κατατάσσεται στους ποιητές της λεγόμενης "Γενιάς του '70". Το 1996 τιμήθηκε με το Βραβείο Καβάφη και το 1999 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του "Μη Σκεπάζεις το Ποτάμι", η οποία ήταν επίσης υποψήφια για το Ευρωπαϊκό Αριστείο του 2000. Το 2011 τιμάται για δεύτερη φορά με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για τη συλλογή του "Κρυφός Κυνηγός", ενώ, ένα μήνα μετά, του απονέμεται το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη) για το σύνολο του έργου του. Παράλληλα με την ποίηση γράφει λογοτεχνικές κριτικές και άλλα κείμενα σε περιοδικά και εφημερίδες.



Ποιητικά έργα
  • Έβδομη Συμφωνία, Αθήνα 1968
  • Οκτώ συν ένα εύκολα κομμάτια και η κλεφτουριά του κάτω κόσμου, Αθήνα 1973, εκδόσεις Κούρος
  • Η θλίψις του προαστίου, Αθήνα 1976, εκδόσεις Κέδρος
  • Οι πυροτεχνουργοί, Αθήνα 1979, εκδόσεις Εγνατία/Τραμ
  • Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης, Αθήνα 1987, εκδόσεις Υάκινθος
  • Η φοβερή πατρίδα μου, Αθήνα 1994
  • Μη σκεπάζεις το ποτάμι, Αθήνα 1998, εκδόσεις Κέδρος.
  • Κρυφός Κυνηγός, Αθήνα 2010, εκδόσεις Κέδρος


Ακολουθούν δύο αγαπημένα μου ποιήματα του Γιώργου Μαρκόπουλου, τα οποία έχουν πρωταγωνιστές παιδιά. Αριστουργηματική ποίηση, εικόνες ευαισθησίας και αισθητικής ομορφιάς. Το πρώτο περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Η Ιστορία του Ξένου και της Λυπημένης" και το δεύτερο, σε απαγγελία του ίδιου του ποιητή, βρίσκεται στο βιβλίο του "Οι Πυροτεχνουργοί".


ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΟ 1960
           ή ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ

Σε μια παραλία το 1960
καθόταν μια οικογένεια.

Η μητέρα, ο πατέρας και το παιδί.

Ήταν Ιούλιος, Κυριακή πρωί
και έτσι που το φως του ηλίου
ήταν τόσο διάφανο,
το παιδάκι σηκώθηκε
και προχώρησε προς τη θάλασσα
ώσπου χάθηκε.

Γι' αυτό είναι από τότε
που στο βάθος του ορίζοντα
επιπλέει ένα άσπρο καπελάκι
με μαύρη κορδέλα
και ταξιδεύει, ταξιδεύει, σαν βαρκούλα.