Λάφυρα...

Τρεις ποιήτριες, τρεις νέες ποιητικές συλλογές παρουσιάζονται από τις Εκδόσεις των Φίλων.  Πότε; Πέμπτη 15 Οκτωβρίου και ώρα 8:00 μ.μ. Πού; Πολυχώρος «Αίτιον», Τζιραίων 8-10, στάση μετρό Ακρόπολη, τηλ.: 213.025.6666 Θα μιλήσουν : Σοφία Στρέζου, ποιήτρια και κριτικός λογοτεχνίας Δημήτρης Καραμβάλης, συγγραφέας, Ανθούλα Δανιήλ, κριτικός λογοτεχνίας *** ΠΛΗΓΗ Μέρες τώρα συναινούμε Πάνω στην ουλή της Ποίησης. Ταυτοποιούμεθα με το υπάρχον σώμα της Γειτνιάζουμε στην ψυχή της Με καθαρό αμμοχάλικο και βαριά πέτρα Μας χρίζουν πλάι της Και η πληγή της Ποίησης Υπαρκτή στην ειρκτή της. Δεν εθελοτυφλούμε Πως τάχα την σκεπάσαμε Δεν ζούμε πύρριες νίκες Πως την χτυπήσαμε κατάστηθα κι αυτή εξέλιπε. Παραμένουμε δίπλα της με τις δικές μας πληγές ανοιγμένες Συνένοχοι και τιμωροί Πυορροούντες… Μαριάννας Βλάχου - Καραμβάλη, «Οι στιχομυθίες των ίσκιων» ΕΝΘΥΜΙΟΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ  Χρειάζεται να μην σε βλέπω Για να γράφω Να αναπολώ

Ψάχνοντας στα βάθη των βιβλιοθηκών ανακαλύπτει κανείς μια άγνωστη ιστορία που συχνά παραλείπεται και από τις επίσημες βιογραφίες. Το ποίημα που ακολουθεί είναι του Φώτη Κουβέλη, κυκλοφόρησε το 1973 όταν ο ίδιος ήταν 25 χρόνων και είναι μέρος της δεύτερης του συλλογής, η πρώτη εκδόθηκε το 1971. Η ποίηση του είναι καλή. Μεστή, ώριμη και ουσιαστική με μια λεκτική λιτότητα που εμένα μου ταιριάζει. οι γραμμές μας Λόγια από τέφρα περνάν τις γραμμές μας και φέρνουν τον άνεμο κρύο. Δυο μήνες περάσαμε κρυμμένοι στους τοίχους. Δεν κάναμε εμείς για μαχητές. Πονούσαν τα μάτια μας απ’ τη σκόνη των δρόμων. Η πτώση της Τροίας μάς βάραινε. Ποιος αφελής μας έστειλε σ’ αυτό το πέρασμα. Φώτης Κουβέλης,  Τοπογραφικό Σημείο [Τύμφη, Αθήνα Σεπτέμβριος 1973] Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ από όπου πήρα και την φωτογραφία του εξωφύλλου: http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/03/blog-post_15.html

Για την ποίηση της Δήμητρας  Χ. Χριστοδούλου θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε αναλυτικά σε λίγο καιρό. Το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο: «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης» έφθασε στα χέρια μου με το ταχυδρομείο πριν μερικές ημέρες για να μου δώσεις χαρά αναπάντεχη. Θα παραθέσω εδώ ένα ποίημα που ξεχώρισα ως μικρή ευχαριστία στην πολύ καλή μας ποιήτρια. Η ΑΝΤΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ Γέλια σαν άτακτα κρίνα Απ’ το τζάμι στα χαρτιά μου Στάζουν μια μυρωδιά αναχώρησης Που δεν καταφερνω να δέσω. Σκόρπια τ’ αφήνω στο μελάνι Αυτών των αβέβαιων στίχων. Ο κόσμος χαμογελά μουδιασμένα Μπροστά στο θέαμα της πληγής. Φαντάζεται πως θα υπάρξει χρόνος Ή δεν φαντάζεται τίποτε. Αγάπησε τα άνθη του τάφου του. Κι όλο κάτι απομένει γαμήλιο, Κάποιο χάχανο, μια βροχή από ρύζι, Μια γυναίκα σε χηρεία παμπάλαια Που φρεσκάρει το νερό στο ανθοδοχείο. Μ’ έναν καγχασμό σαν βηχάκι Χτυπούν δώδεκα. Στολίσου, Μάη… Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της γύρης Όλη η πόλη κατάμονη.