Τάσος Πορφύρης
CURRICULUM VITAE
«Το μοναδικό και μηδενικό culluri της ζωής μου
Κι όχι όποιο κι όποιο, Θεσσαλονίκης ας πούμε,
Αλλά ζυμωμένο με τα χεράκια μου νόστιμο και
Τραγανό, με ζύμη curu!»
Μην με κοιτάτε με μισό μάτι δεν λέω ψέματα
Γράφω ποιήματα από το 1955 – πώς πέρασαν
Τα χρόνια – εννιά ποιητικές συλλογές – πληγές
Και μονάχα για τις τρεις τελευταίες «Σώμα Κινδύνου», «Έρημα»
και «Χρονοσυλλέκτης» δεν πλήρωσα
Ας είναι καλά ο Χαρμάνης του «Ύψιλον» περιττό
Να σας αναφέρω ότι τα ποιήματά μου δεν
Βραβεύτηκαν και κυρίως δεν μεταφράστηκαν
Ευτυχώς το πιθανότερο θα ‘ταν να καταντήσουν
Ξένα και να κάνουν πως δεν με γνωρίζουν
Μονάχα – όπως με πληροφόρησε ο Τσάκαλος του
«Ναυτίλου» το πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ
Ενδιαφέρθηκε για την «Δοντάγρια» προφανώς
Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι δεν παίζω
Καν μπριτζ! Προσκυνώ σας.
ΤΑΣΟΣ ΠΟΡΦΥΡΗΣ
ΟΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΛΗΓΕΣ
ΥΨΙΛΟΝ/ΒΙΒΛΙΑ - 2015
Λεπτή ειρωνεία ή
πίκρα, το «βιογραφικό σημείωμα» του Τάσου Πορφύρη αναδεικνύει όσα γνωρίζουμε
για κείνον μέσα από την ποίησή του αλλά και από κάποιες γνώμες ομοτέχνων, από
δω κι από κει, που επιβεβαιώνουν την αμηχανία πολλών μπροστά στο ηθικό μέγεθος ενός
ανθρώπου που δεν είναι «των συναφειών και
των συνάξεων».
Σημειώνοντας άλλη μια φορά την αγάπη μου στην ποίησή του καταθέτω
εδώ, ελάχιστο αντίδωρο, το ποίημα το χαρισμένο σ’ εκείνον από την συλλογή μου «Η Εποχή των Λέξεων»,
Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2015.
Δεν τον γνώριζα όταν το έγραψα, ούτε και τώρα τον γνωρίζω, πρέπει
να το πω εδώ. Του έστειλα το βιβλίο με χαρά, περισσότερο ως ένδειξη σεβασμού στην
γραφή και την στάση ζωής του. Το βράδυ της ίδιας μέρας που το έλαβε με πήρε
τηλέφωνο. Κρατάω την αίσθηση αυτού του τηλεφωνήματος ως πολύτιμη μνήμη
ευγένειας και γενναιοδωρίας. Σήμερα είχα την χαρά να λάβω το νέο του βιβλίο το
οποίο περιέχει πολλά ποιήματα για να «σταθούμε» και να συζητήσουμε αλλά και
ποιήματα για τους ποιητές και την ποιητική. Μια συνομιλία με τους ομότεχνους
όχι υπόγεια, όπως συχνά συμβαίνει με την ποίηση, αλλά ξεκάθαρη και ευθεία.
Στίχοι που μας κάνουν ν’ αναρωτηθούμε κι αυτό είναι πάντα καλό.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΣΟΥ ΠΟΙΗΣΗ
Στον Ποιητή Τάσο Πορφύρη
Με στιγμάτισε αυτός σου ο στίχος
Ήρθε σε μια στιγμή που δεν μπορούσα να γράψω λέξη
Κι έτσι καθώς τον διάβαζα και τον ξαναδιάβαζα
Θαμπωμένη από το μέγεθος μες το μικρόν
Ένοιωσα ότι εμείς τυχαίως γράφουμε
Και πολλοί από μας θα αποθάνουμε τυχαίως
Μα εσένα η ποίησή σου αντέχει
Κόντρα σ’ εκείνη των συναφειών και των συνάξεων
Να λοιπόν που έχει την δύναμή του το καλό
Κι ας λένε
Ελένη Λιντζαροπούλου