Τάσος Λειβαδίτης - Τέχνη
Ξεκινώ αυτό το ιστολόγιο με ένα πολύ γνωστό ποίημα του αγαπημένου ποιητή Τάσου Λειβαδίτη. Ένα ποίημα για την τέχνη, για τον ποιητή και την ποίηση. Μια βαθειά ματιά στην μάχη για την ανασύνθεση της ψυχής του δημιουργού μέσα από την ανθρώπινη φθορά. Σαν άνθρωπος της γραφής εκτιμώ την αναμέτρηση του ποιητή με την προσωπική του αλήθεια. Αυτό είναι η μεγαλύτερη προίκα προς την ανθρωπότητα. Γιατί μόνο όταν ο ποιητής αναμετρηθεί με την προσωπική του αλήθεια και δεν την κανακέψει μέσα στα γραφτά του τότε μπορεί να αναδειχθεί η παγκόσμια αλήθεια ως «σφυγμός στο σώμα όλου του κόσμου» όπως εύστοχα αποδίδει αυτή την παγκοσμιότητα της αποσταγμένης αλήθειας ο ποιητής Φαίδων Θεοφίλου.*
Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στις 30 Οκτωβρίου του 1988. Ας μιλήσουμε από σήμερα γι αυτόν με λόγια, σιωπή και ποίηση.
Ελένη Λιντζαροπούλου
Τάσος Λειβαδίτης - Τέχνη
Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα
ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Τις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον
δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαριές, τον πότισα αλκοόλ,
χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Βούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα
στα σκυλιά.
Τώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.
Έργα του Τάσου Λειβαδίτη
Ποίηση:
1. «Μάχη στην άκρη της νύχτας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
2. «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
3. «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Αθήνα, Κέδρος,1953.
4. «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο». Αθήνα, Κέδρος, 1956.
5. «Συμφωνία αρ.Ι». Αθήνα, Κέδρος, 1957.
6. «Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια». Αθήνα, Κέδρος, 1958.
7. «Καντάτα». Αθήνα, Κέδρος, 1960.
8. «25η ραψωδία της Οδύσσειας. Αθήνα, Κέδρος, 1963.
9. «Ποίηση (1952-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1965.
10. «Οι τελευταίοι». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
11. «Νυχτερινός επισκέπτης». Αθήνα, Κέδρος, 1972.
12. «Σκοτεινή πράξη». Αθήνα, Κέδρος, 1974.
13. «Οι τρεις». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
14. «Ο διάβολος με το κηροπήγιο». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
15. «Βιολί για μονόχειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1976.
16. «Ανακάλυψη». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
17. «Ποιήματα (1958-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
18. «Εγχειρίδιο ευθανασίας». Αθήνα, Κέδρος, 1979.
19. «Ο Τυφλός με το λύχνο». Αθήνα, Κέδρος, 1983.
20. «Βιολέτες για μια εποχή». Αθήνα, Κέδρος, 1985.
21. «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1987.
22. «Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου». Αθήνα, Κέδρος, 1990.
23. «Απάνθισμα». Αθήνα, Κέδρος, 1997.
24. Συγκεντρωτικές εκδόσεις:
1. «Ποίηση 1» (1952-1966). Αθήνα, Κέδρος, 1985.
2. «Ποίηση 2» (1972-1977). Αθήνα, Κέδρος, 1987.
3. «Ποίηση 3» (1979-1987). Αθήνα, Κέδρος, 1988.
Πεζογραφία:
1. «Το εκκρεμές». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
- «Τον καθαρό το λόγο να φιλάς στο στόμα για να γίνει σφυγμός στο σώμα όλου του κόσμου»
Φαίδων Θεοφίλου